Op dit moment staat wonen op het water nog in de kinderschoenen. In Nederland zijn maar een handvol projecten met drijvende woningen gerealiseerd. Daarom heeft ir. Dries Schuwer, werkzaam met Waterarchitect van Bueren, onderzoek gedaan naar de achterliggende faalfactoren. Daarvoor heeft hij vijf projecten met waterwoningen onderzocht: Roermond (Marina Oolderhuuske), Maasbommel (Gouden Ham), Leeuwarden (Zuiderburen), Utrecht (Terwijde) en Almere (Booneiland). Uit de uitgevoerde studie blijkt dat regelgeving in principe geen probleem is. Toch is er in de praktijk nog steeds discussie over de juridische status van waterwoningen. Daarnaast is er bij betrokkenen weerstand, die met name ontstaat door een gebrek aan kennis en onwennigheid. Verder blijken er nog dertig andere factoren binnen de categorieën proces, maatschappij, instrumenten en techniek, relevant te zijn bij wonen op het water.
Tot op heden wordt er bijvoorbeeld te weinig rekening gehouden met de wensen van de consument. Het project in Leeuwarden illustreert dat. In de oorspronkelijke opzet van het plan was ruimte voor 31 drijvende woningen, die gesitueerd zouden worden aan een steiger. De auto’s moesten aan de overzijde van het water, zo’n driehonderd meter verderop, geparkeerd worden. “Veel mensen zijn echter niet bereid om zo ver te lopen met boodschappen. Het richtgetal voor de afstand tussen de waterwoning en parkeerplaats is circa 50 meter”, aldus Schuwer. Dankzij doorzetten van de gemeente is het plan herontwikkeld en had Leeuwarden, ondanks de oplevering van ‘slechts’ 7 waterwoningen, toch een primeur: de eerste drijvende woningen in Nederland die permanent bewoond worden.
Ook landschappelijke inpassing heeft in een aantal projecten onvoldoende aandacht gekregen. Daardoor worden belevingswaarden, zoals ruimte, rust en attractiviteit, niet optimaal benut.
Indien u interesse heeft in het volledige rapport of vragen heeft over klimaatadaptief bouwen dan kunt u een e-mail sturen naar: ds@waterarchitect.nl