Drijfburg is een drijvend en zelfvoorzienend eilandje waar bezoekers de mogelijkheid krijgen om in ‘real-life, -time en -space’ in aanraking te komen met en onderzoek te doen naar hun – natte – habitat en de relatie met hun levensbehoeften.
Een plek waar men op zoek kan gaan naar nieuwe
– duurzame – wegen om in de Nederlandse delta te wonen, werken, verplaatsen en recreëren.

De mens groeit: in aantal, in zijn mogelijkheden en in zijn behoeften. Zijn habitat groeit echter niet mee en staat hierdoor onder druk.
Alleen aanpassen aan de gevolgen van onze groei lijkt dan ook veel op ‘dweilen met de kraan open’, wat in Holland letterlijk genomen mag worden.
Willen we ook op de lange termijn profijt hebben van innovaties als drijvende steden, retentiebekkens en/of eilanden voor de kust, dan zullen we ook onze verhouding tot onze natuurlijk habitat en de wijze waarop wij energie, voedsel, ruimte en mobiliteit genereren en consumeren ingrijpend moeten herzien. De ecologische voetafdruk van ‘de gemiddelde Nederlander’ is immers ruim 2 maal groter dan wat onze planeet aankan.
Innovatie van de wijze waarop wij ons tot onze
habitat verhouden is noodzakelijk en urgent.
Meer kennis van en contact met het functioneren van ons landschap, onze (primaire) levensbehoef-ten, en de samenhang hiertussen kan hierbij helpen.
Zo kan het zelf zuiveren van afval- en oppervlakte- water t.b.v. drinkwater mensen bewuster maken van de waarde van ecologisch gezond functionerende watersystemen; Het zelf genereren van energie hen bewuster maken van de omvang van hun energieconsumptie; Het zelf exploreren, beheren en exploiteren van de aanwezige biomassa en biodiversiteit hen gevoeliger maken voor de waarden die hierin besloten liggen en kritischer maken t.o.v. huidige consumptie- en productie-patronen.
Een geïsoleerd gelegen drijvend eilandje vormt niet alleen een mooie metafoor voor wat ons mogelijk te wachten staat indien we dit nalaten, maar biedt tevens uitgelezen kansen om onze habitat – het natte Nederlandse landschap – en onze relatie hiermee tot een menselijke maat terug te brengen, waardoor deze – in samenhang – onder de loep genomen kan worden en er geëxperimenteerd kan worden met nieuwe, slimmere manieren om onze habitat te organiseren, beheren en benutten.
Bezoekers van Drijfburg kruipen als het ware in de huid van Robinson Crusoe, zij stranden echter niet op een onbewoond eilandje met uitbundige natuur maar op een dicht bevolkt eilandje met minder florisante – deels beschermde – natuur. Drijfburgers zullen dus wel duurzame manieren moeten ontwikkelen om op hun eiland te kunnen overleven. In tegenstelling tot R.C. staan ze er echter niet alleen voor.en beschikking ze over een enorm potentiëel aan kennis, ‘know how’ en middelen.

Drijfburg moet in 2010 gaan drijven.